چرا مسولینِ ما، بعد از آنکه دیگر در قدرت نیستند، تازه متوجه مشکلاتِ مملکت میشوند؟
دویست سال پیش، عباس میرزا شاهزاده اصلاح طلب قاجار که در نتیجه ده سال جنگ با روسیه متوجه عقب ماندگیِ کشورش شده بود، از موسیو ژوبر فرانسوی فرستاده ناپلئون میپرسد:چرا ما ایرانیها اینقدر عقب مانده هستیم اما شمافرنگیها پیشرفت کرده‌اید؟ عمرِ کوتاهش مجال نداد و الّا ممکن بودپرسش تاریخیِ دیگری هم از موسیو ژوبر میکرد
چرا مسئولین ایرانی وقتی دیگر در قدرت نیستند، تازه متوجه مشکلات و ضعفهای مملکت میشوند و زبان به انتقاد می‌گشایند؟ چرا وقتی در قدرت هستند همه سیاست‌های‌شان درست است و اگر کسی بگوید بالای چشمشان ابروست، متهم میشود به سیاه نمایی، مزدوری، ستون پنجمی، وابستگی به دشمن و ... چرا مسئولینِ ایرانی وقتی در قدرت هستند همچون غربیها متوجه مشکلات نمی‌شوند و درصددِ رفع آنها برنمیایند؟ چرا وقتی در قدرت هستند هرچه میکنند درست است و هرچه نمیکنند درست‌تر؟
محمدرضا شاه پهلوی، میرحسین موسوی، اکبر هاشمی رفسنجانی، سیدمحمد خاتمی، مهدی کروبی، محمود احمدی نژاد، علی اکبر ناطق نوری،... و حالا هم جناب دکتر علی لاریجانی بعد از آنکه دیگر در قدرت نبودند، تازه متوجه ضعفها، اشتباهات، ندانم کاری‌ها و تصمیمات و سیاستهای نادرست شان شدند.
جناب دکترعلی لاریجانی ۴۰سال با سِمت‌های مختلف: رئیس صدا و سیما، وزیر ارشاد، مذاکره‌کننده هسته‌ای، رئیس مجلس و....در قدرت بودند. اما اکنون که بعد از ۴۰سال دیگر کاره آیی نیستند تازه متوجه شده‌اند که نفوذ روحانیت معزز در میانِ مردم کاهش پیدا کرده، روحانیت استقلالش را از دست داده و وابسته به دولت شده ... جالب است ایشان در تمام سالهایی که ریاست مجلس را برعهده داشتند نه متوجه وابستگی روحانیت به حکومت، نه متوجه کاهش چشمگیر تعداد نمایندگان روحانی در مجلس و نه متوجه تغییر جایگاه روحانیت در سطح جامعه نشده بودند.
